Ik sta op het perron van Spijkenisse Centraal, wachtend op de metro naar Rotterdam, waar ik de Intercity Direct naar Schiphol zal nemen. De verlamde ijzeren roltrap, de door zwerfafval en vogelpoep overwoekerde stationshal zijn er de stille getuigen van dat we hier aan the end of the line zijn beland. Ooit zal ook hier de gentrificatie neerslaan als een heilzame mist die de kanslozen zal verdrijven naar nog somberder gebieden. Maar nu nog niet, nu is er pure armoede. Terwijl het perron steeds voller stroomt op dit onheilige uur wordt mijn blik gevangen door een abri aan het tegenoverliggende spoor. Er ratelt om de vijf seconden een andere advertentie in te voorschijn. Een beeld beklijft: een jongen, zeventien jaar oud, schat ik, misschien al eenentwintig, kijkt me schalks aan. Hij draagt een glimmend zwart leren jackje, ik zie zilveren halskettingen en stalen applicaties. Punkrock met een smaakvolle zachte glimlach. Het blijkt een advertentie van Yves Saint Laurent te zijn, het logo van het modehuis staat decent in een hoekje van het portret. Eronder, in koeienletters, staat MYSLF. Ik kijk nog eens naar de foto als hij in een volgende zoemende rotatie opnieuw verschijnt. De kracht van de herhaling. Dit is knappe marketing, moet ik toegeven, die dankbaar gebruik maakt van de wanhoop om de menselijke identiteit tegelijkertijd in stukjes te hakken en te willen samenballen in een wezen dat alles wil zijn in totale verscheidenheid. Dat is een onoplosbare paradox, en de spottende lach van de jongensnymf in de foto wijst erop dat de art-director van het reclamebureau dat dondersgoed wist. Kijk, er staat MYSLF, en dat lijkt op een zelfbewust subject te wijzen: ik ben zelfverzekerd, het gaat in het leven om mijzelf. Voor wie de letters iconografisch opvat - en we doen niet anders in onze luie beeldcultuur - staat het merk YSL ingeklemd tussen M(ale) en F(emale), kortom het is onbeslist, tweeslachtig, androgyn, van beiderlei kunne. Een laag dieper drijft deze afkorting de spot met elke gender-gerelateerde afkorting: LHBTI, en zelf, vanuit mijn orientatie, moest ik meteen denken aan MILF. Dat is wat goede marketing moet doen: het levert op subtiele manier sociaal commentaar. Resteert de vraag: hoe ruikt MYSLF? De treinen rijden op schema. Er is waarschijnlijk tijd om bij de taxfree parfumerie op Schiphol een wolkje op mijn polsen en in mijn hals te spuiten. Over de mogelijk helende uitwerking ervan breng ik u nog op de hoogte.
